Өөрийгөө сонсохуй

Танд ийм нэгэн чимээ сонсогддог уу?

Салхины аясаар зөвхөн модны навчис ширчигнэж хаяа хаяахан дуу дуугаа авалцан шаагилдах бүлэг мэлхийн дуу.

Мэлхий дуугархаа болих тэр агшинд өөрийнхөө амьсгалыг сонсож эхлэнэ. Гүн амьсгаа аван  хамрын самсаагаар эргэн гарах агшин бүрт судсаар минь эрчтэй гүйх цусны урсгал тод тодхон мэдрэгдэнэ. Толгой, хөл, гар, бүх биеэр урсаж буй цусны эрчимт урсгал яван явсаар зүрхний хавхлагт юүлэн асгарах тэр чимээ надад маш тод мэдрэгддэг. Яг л өндөр хавцалаас гүн цүнхэл руу асар их ус хүрхээ болон асгарах мэт тийм нэгэн урсгал.

Олон хүний дунд холилдож, олон хүнтэй харьцаж нийгмийн амьдралд дэндүү их шунан шураглаж орсоны дараа би зэлүүхэн аглаг ой хөвчийн гүнд орших сэрүүхэн агуйд удаан хугацаагаар өөрийгөө чагнаад суумаар санагддаг.

Бүр удаан – хүмүүс намайг мартаж, үгүйлэхээ болих хүртэл тийм удаан хугацаагаар.

Нас ахих тусам ийм мэдрэмж надад улам их төрдөг. Ялангуяа олон хүнтэй харьцаж, олон хүнтэй ярилцах бүрт тэднээс үүрд зугтмаар санагддаг.  Гэхдээ дэндүү их элоктронжиж механикжиж, шинжлэх ухаанжисан энэ нийгмээс оргож зугтаж чадахгүй ч сиймхий төдийд зай завсар гарган өөрийгөө сонсох хэрэгтэй болдог. Харин тэрхүү сонсохуйгаас хүртэх мэдрэмж ямар сайхныг үгээр буулгаж эс чадна.

Би өөрийгөө сонсох дуртай. Судасны лугшилт, цусны урсгал, зүрхний гүн цүнхэлд юүлэгдэж буй их урсгалын чимээ басхүү өөрийнхөө болоод хоёрхон биенийхээ үгсийг л сонсоход улам бүр шимтэж байна.

Аглаг уулын ойн гүнд орших сэрүүхэн агуйнаасаа хаяахан нэг гарч хүмүүсийн нийгэмд юу болон өнгөрч буйг ажиглачихаад ахиад л нуугдмаар тийм гоё мэдрэмжинд улам бүр дурлах болжээ.